Op de radio draaien ze het liedje van Danny de Munk uit de film Ciske de rat ; twee warme armen om me heen. Bij radio Utrecht, de zender die ik altijd op heb staan , omdat wat ze draaien me het minste stoort als ik aan het schrijven ben. Mijn denken niet in de weg staat. Die twee armen kunnen in mijn geval beter vervangen worden door twee warme voeten naast me in bed. Als lijder aan neuropathie ontbreekt me de mogelijkheid mijn voeten op eigen kracht warm te krijgen. Dus zit ik hier met een warmwaterkruik en elektrische verwarmde voetzolen, made in China, en probeer me warm te denken. Geen aandacht aan mijn lijden te schenken, omdat ik nog niet het plan heb opgevat Onze-Lieve- Heer te evenaren in zijn dertiendelige kruisweg of kruistocht. Elk geloof mag er het zijne van denken of voor invullen.
Al denkende met mijn beautiful mind wat ons volgens velen onderscheidt van de dierenwereld liggen verrassend nieuwe denkbeelden voor het oprapen als de kruimels in het sprookje van kleinduimpje. Broodkruimels van de geest die me de weg naar mezelf wijzen. Leve de metafoor. Omdat ik heb leren relativeren na een paar operaties die vooral de minder wetenschappelijke kanten van de medische wetenschap belichtten, heb ik de betrekkelijk van mijn lijden leren inzien. Een vorm van defensieve tolerantie kun je het ook noemen. Of een negatieve cognitieve bias als je graag alles bekijkt door het de ziel vervormende vergrootglas van de psycholoog. Relativeer je niet, sterf je elke dag je eigen kruisdood. Terwijl je van de bijdrage op het gironummer 666 niet eens je eigen crematie kunt betalen, laat staan de jaarrekening van de Eneco.
Voor een relativist opent zich een hele nieuwe wereld vol humor. Dat ik om een voorbeeld te geven denk. dat onze grootste humanist Erasmus zijn hoofdwerk; de lof der zotheid, alleen kon schrijven omdat hij door prostaatproblemen zijn plasje niet kon ophouden. Wat tot een negatieve bias op de maatschappij van zijn tijd leidde. Of dat Descartes kon beweren dat hij dacht, omdat in zijn tijd voor het eerst, maar niet voor het laatst helaas, de westerse arrogantie de kop op stak. Wat ik me als verklaring heel goed kan voorstellen. Wat dan weer deducerend tot de conclusie leidt dat mensen de geschiedenis vooral zien van uit hun eigen fysieke en geestelijke gezondheidstoestand. Hun beperkingen op dat vlak . Waarnaar ze vervolgens steeds de fout maken voor een ander te denken. Dat die lijdt aan hetzelfde euvel. Gebukt gaat onder dezelfde kwaal. En zo is van uit die geestelijke beperking de nationalist geboren.
Het onnozel kind van een liefdeloos tijdperk waarin de vorstelijk macht na de usurpator Napoleon ten lange leste besefte hoe relatief zijn door God gegeven macht eigenlijk was. Hoe makkelijk te breken door een generaal met de beschikking over een volksleger. En wat doet een machthebber dan vrijwel automatisch. Zijn greep op de macht verstevigen. Want dat is me als relativist ook duidelijk geworden, de mens denkt van uit zijn kleingeestigheid dat hij als enige in staat is voor allen een gouden tijdperk te creëren. Daarbij de consequentie negeert dat dit leidt tot een vorm van fascisme. Omdat het de meeste mensen simpelweg ontbreekt aan relativeringsvermogen. Gebrek aan een juiste kijk op hun capaciteiten en geestelijke vermogens Dat als een mens de maat is van alle dingen, dit weinig zegt over de maatinhoud die in veel gevallen is gebleken onder de maat blijft. Maar gelukkig staat een ding als een paal boven water. Gaat het niet goedschiks dan via the hard way, maar leren zullen ze het! Zichzelf te relativeren.
Ludo
Ludo
