Verward opende ik mijn ogen. Het was volgens mijn biologische wekker pas even na middennacht . Leed ik verdikkeme nu al aan slapeloosheid terwijl ik pas 70 jaren jong ben? Waarom moet mij dit na alle ellende van een jaar geleden nu weer overkomen? Lag het aan de bovenburen?Hun kind misschien. Een blik op het verlichte display van mijn wekker vertelde me dat het een uur in de voormiddag was. Ik had toch al 9 uur aan een stuk door geslapen. Ruim voldoende voor een normaal mens, zou je denken Maar was ik dat nog wel? Ik durfde er niet mijn manlijkheid onder te verwedden bengelend in mijn pyjamabroek die nat tussen mijn billen plakte. Was ik wel dezelfde als bij het inslapen of was ik ongemerkt veranderd door mijn koortsige dromen? Was er een soort van kortsluiting ontstaan in de zenuwbanen tussen wie ik eerder was en het vernauwde bewustzijn van dit moment? Dromen kunnen een leven toch totaal veranderen. Waarom dan ook niet tot een pijnhoop maken? Ik deed mijn ogen weer dicht in de hoop als een jager van de Aboriginals terug te keren naar mijn tropische droomwereld. De wereld buiten te sluiten, wat de laatste tijd veel gezonder is. Maar geluiden van buiten namen de overhand. Hielden die ene vraag wakker. Een vraag waarop voor een vrijgezel alleen een half dus onbevredigend antwoord mogelijk is. Wat was de rede dat ik zeven van de 10 keer droomde van ex-vriendinnen in allerlei vormen en gedaanten. Vrouwen uit mijn zwart zij het niet bepaald christelijk verleden. Maar al te graag had ik geweten wat maakt dat de doodlopende stegen van een voorbije liefde als neurologische paden in de hersenen door het hart nog moeiteloos kunnen worden betreden. Waarom beperkte die wanderlust zich alleen tot de onmogelijkheden van verboden en voorbije gevoelens? Was het omdat dat verbroken relaties ondanks dat ze de meest voorkomende platitudes zijn juist daardoor automatisch tot de grootste gemene deler van de bekende afweerreacties leiden? Een afweerreactie die alleen in dromen zonder tot banaliteiten te vervallen als een verhaal verwerkt kan worden tot aan de olifant van het bittere eind. Ik zou aan mijn eigen filosofische instelling best wel eens ten onder kunnen gaan zonder dat er een ex een traan zou laten.
Ook deze slaapperiode hadden de flarden en littekens op mijn ziel zich weer als stoffige spinnenwebben aaneengeregen. Mijn slaap bezwaard met dromen als wilde witte wieven die veel weg hadden van vroegere liefdes.. Hadden losse beelden bizarre wendingen genomen en aanknopingspunten gevonden in het extreme.. Zelfs voor een verwend schrijver, alleen op de wereld, levend als een ongelezen essay in zijn eigen narratief verleden. Lag de oorzaak van dit delirium misschien in een aanval van het sars-CoV-2 virus. De nieuwe vakantie variant, die net als ik van de zomer houd als van zichzelf. . Was ik ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch na nog geen jaar aan de moderne longpest ten prooi gevallen. Net nog voor dat ik in oktober opnieuw zou worden ingeënt. Even vervloekte ik al die 1,2 miljard Chinezen en dacht terug aan de hel van 63. De tocht der marteltochten waarin er van de 9294 gestarte toerrijders er maar 69 zij het meer dood dan levend, snakkend naar adem die in hun neusgaten bevroor, over de eindstreep kwamen. Aan de finish werden opgewacht met erwtensoep en spruitjes door de favoriete vriendin en moeder van alle Nederlanders koningin Juliana. God zij puur uit dankbaarheid haar hart voor het land en zijn inwoners toen nog allemaal blank genadig!Toch de oorzaak bleek als een teken van het ware een stuk eenvoudiger en prozaïscher. Ik was bij het inslapen vergeten de elektrische deken van stand negen de allerhoogste, terug te schakelen naar stand twee. Een vorm van dementie waardoor het zelfs voor een vrijgezel te warm wordt onder drie dikke dekens. Drie! Ja, ik houd van het gewicht van een domme kudde schapen waardoor het lijkt dat ik alleen in navolging van christus met mijn vochtige kruis de last van de wereld op me neem.
Zouden er nog droomuitleggers bestaan? Langzaam kwam er enige logica in mijn gedachten.Samenhang als het ware. Waren die nog te vinden in het telefoonboek of op het internet? Mensen zo als Mozes voor de Egyptische farao of Sigmund Freud voor de inwoners van het Wenen in de negentiende eeuw. Een stad overwegend bevolkt door hysterica. Slavinnen van een bekrompen seksuele moraal als je de geschiedenis tenminste mag geloven. Een geschiedschrijving met als hoofdkenmerk dat het voornamelijk de Bijbelvertaling van een manlijk paternalistische zienswijze is. Mozes en Freud, niet toevallig allebei Joden. Ik citeer nu woordelijk mijn leraar geschiedenis, een voormalig seminarist afgestudeerd aan het groot seminarie van het bisdom Limburg in Rolduc en aldaar tot priester gewijd . : Joden hebben als moordenaars van christus één kenmerk gemeen. Een karakteristiek. Die eruit bestaat dat zij overal verspreid door hun eigen eigenwijsheid al 2000 jaar dromen met hun ogen open. Dromen over een nieuw Jeruzalem. Wij in de klas luisterde ademloos mee. Dachten aan de grote vakantie. Wie wilde dat nu niet op reis gaan naar een ver en onbekend land. Een terugkeer naar het beloofde land! Dromen die voor 6.000.000 voortijdig eindigden in Polen. Hadden ze dan het spoorwegboekje verkeerd gelezen vroeg een klasgenoot net zo snugger als alert. Ik dorst als voorlijk jongetje van negen te vragen; zijn we in onze dromen niet alle Joden. Een vraag die me een oorvijg en een onvoldoende als rapportcijfer opleverde.Over antisemitisme en eenzijdige beeldvorming al op de lagere school gesproken. Zo ging dat vroeger. Alleen met het scheppen van een vijandbeeld kon het geloof in de ware God aan de man gebracht worden. Maar laat ik vertellen wat ik droomde zodat u de lezer zelf zich een beeld kan vormen. Over wat normaal is in deze tijd die elke grens aan de vrijheid zonder generaal pardon in acht neemt
Mijn droom
Vroeg in de middag net voor het wakker worden droomde ik dat ik de wachtkamer van mijn huisarts kwam binnengeslopen. Mijn huisarts een vrouw van een klassieke schoonheid woont in Amersfoort. Met aan mijn voeten van die houten gezondheidssandalen van het merk Hus Puppy’s. Met een echt leren bovendek. Ook wel spottend Jezus sandalen genoemd door atheïsten die nooit op goede voet met de Heer zullen verkeren. Ik was gekleed in adamskostuum. Mijn navel was verdwenen, maar verder was ik even roze, gerimpeld en naakt als toen ik net ongewenst uit de baarmoeder kwam kruipen. Nog geen tiens seconden later al mijn eerste klap voor mijn billen te pakken had. Die wachtkamer had een totale metamorfose ondergaan. Een total make-over zo als ze bij de commerciëlen graag hun eigen programma’s bewieroken. In plaats van de gebruikelijke wat saaie stoelen van de ontwerper van kantoormeubilair Gispen met donkerblauwe R.I.P. overtrek stonden er nu enorme witte lounge banken langs alle muren. Populair in een tijd dat Jan des Bouvrie, de ontwerper van het Gooi en van televisie minnend Nederland nog niet overleden was aan wansmaak. Banken lang en breed genoeg om 69 nummertjes op te maken. Het schaduwloze licht in de ruimte filterde elke onvolkomenheid wit weg.”Er is hier wel het een en ander veranderd,” wist ik niet bepaald snugger op te merken. “Ben ik hier wel aan het goede adres”? Daar kwam ik door haar vraag snel genoeg achter. “En meneer Zijlma hoe gaat het met u”? Ze kende mijn naam nog! “Nog prostaatklachten of andere kleine ongemakken met het plassertje die u op de zenuwen werken”? “Nee dokter, ik zweer het,” antwoordde ik volledig naar waarheid; “het lijkt de fontein van de eeuwige jeugd wel, daaronder bij mijn klokkenspel”. ” Dat er nog zulke vaklui bestaan in deze tijd”. “Poolse handwerklieden die de familie juwelen zo mooi kunnen restaureren, ’t mag een wonder heten van die buitenlanders”. Zij klopte met haar hand op het kussen links of ik naast haar wilde plaatsnemen. “Ik heb mij nog nooit van mijn leven zo goed gevoeld”. “Ik lijk totaal herboren”! Ging ik in naakt ornaat naast haar gezeten verbaasd verder. “Bevrijd van alles”. “Maar meneer Zijlma dat bent u ook “Waarom verbaast u, u dan over uw conditio sine qua non ab adsurdum “? Klonk het wederwoord van mijn huisarts even onnozel, vrouwelijk als uitnodigend. “Laat mij het u uitleggen”. “Door vandaag te sterven heeft u de dood van de liefde overwonnen”. “Begrijpt u wel”? “Voor uzelf in ieder geval”. “Is dat zo”? “Ben ik nu dan voor het eerst van mijn leven zonder zonden en liefdesgebreken “? Hakkelde ik nu meer dan stichtelijk verbaasd. “Mag ik nu over alles het laatste oordeel vellen”? En het laatste woord hebben”? “Bevind ik me in het voorportaal van het hiernamaals en niet in het vagevuur”? “Of het voorgeborchte van de hel”? Een plek in de eeuwigheid die ik gezien mijn levensloop, het verdriet dat ik mijn 12 ex-vriendinnen als vrouwelijke apostelen deed, meer verdien”. Beter bij mij levensstijl past”! “Neen! In de hemel zelf,” klonk het als harpspel van haar goddelijke lippen. “De liefde van uw moeder heeft alles overwonnen”. “Maar ik hield helemaal niet van haar kwam het er zacht en wat onbeholpen uit”. “Eigenlijk had ik een pest hekel aan dat dominante mens”!De heeleveeg van mijn vroege jeugd tot aan het eindstation van mijn puberrtijd. “Dat is wel de laatste vrouw die ik een verblijf in de hemel toewens”. “Zeker samen met mij”. Zou het misschien door Valentijnsdag komen ging het door mij heen. In de hemel is het hoe kan het ook anders elke dag Valentijnsdag, Kerstmis, Pasen Sint Juttemis en je verjaardag tegelijk. Het leek of zij mijn gedachten kon lezen. “Hier kunt u meneer Zijlma, waarom nu toch weer die verrekte achternaam van mijn stiefvader, de vrijheid vinden om verliefd te blijven op uw God, onze Lieve Heer die om uwerwil de gedaante van alles en iedereen aanneemt”. “Zo nodig van uw huisarts als u dat wenst” Hoe wist zij dat verdomme, dat ik verliefd was op haar was alles wat ik kon denken op het moment van het wakker worden. De normale verstandsverbijstering van dat moment onderging. Ik had bij het laatste onderzoek in mijn onderbroek toch geen erectie gehad. Van schrik snel onder de dekens kijkend of ik toch niet alsnog ber op te merken. Ben ik hier wel aan het goede adres? Al lijkt u mijn moeder wel! Daar kwam ik door haar vraag snel genoeg achter. “En meneer Zijlma hoe gaat het met u”? Ze kende mijn naam nog! “Nog prostaatklachten of andere kleine ongemakken”meyt de plasser die u op de zenuwen werken” ? “Nee dokter, ik zweer het”, antwoordde ik volledig naar waarheid; het lijkt wel de fontein van de eeuwige jeugd daaronder bij mijn klokkenspel. Dat er nog vaklui bestaan in deze tijd handwerklieden die de familie juwelen zo mooi kunnen restaureren mag een wonder heten. Zij klopte met haar hand op het kussen links of ik naast haar wilde plaatsnemen. Ik heb mij nog nooit van mijn leven zo goed gevoeld. Ik lijk totaal herboren! Ging ik verbaasd verder. Bevrijd van alles. Maar meneer Zijlma dat bent u ook. Waarom verbaast u uw conditio sine qua non ad absurdum dan? Klonk het wederwoord in potjeslatijn van mijn huisarts even onnozel vrouwelijk als uitnodigend. Laat mij het u uitleggen. Door vandaag te sterven heeft u de dood overwonnen. Begrijpt u wel? Voor uzelf in ieder geval. Is dat zo? Ben ik nu dan voor het eerst van mijn leven zonder zonden? Hakkelde ik nu meer dan stichtelijk verbaasd. Mag ik nu over alles het laatste oordeel vellen? Bevind ik me in het voorportaal van het hiernamaals? En niet in het vagevuur. Of het voorgeborchte van de hel? Een plek in de eeuwigheid die ik gezien mijn levensloop, het verdriet dat ik mijn 12 ex-vriendinnen als vrouwelijke apostelen deed, meer verdiende. Beter bij mij paste! Neen! In de hemel zelf, klonk het als harpspel van haar goddelijke lippen. De liefde van uw moeder heeft alles overwonnen. Maar ik hield helemaal niet van haar kwam het er zacht en wat onbeholpen uit. Dat is wel de laatste vrouw die ik een verblijf in de hemel toewens. Zeker samen met mij. Zou het misschien door Valentijnsdag komen ging het door mij heen. In de hemel is het Dat je voor de helft met je gedachten nog verkeert in de tijdloosheid en voor fde andere helft verblindt wordt in hoe kan het ook anders elke dag Valentijnsdag, Kerstmis, Pasen en je verjaardag tegelijk. Het leek of zij mijn gedachten kon lezen. Hier kunt u meneer Zijlma, waarom nu toch weer die verrekte achternaam van mijn stiefvader, de vrijheid vinden om verliefd te blijven op uw God in de gedaante van alles en iedereen. Zo nodig van uw huisarts als u dat wenst. Hoe wist zij dat verdomme, dat ik verliefd was op haar, was alles wat ik kon denken op het moment van het wakker worden. De normale verstandsverbijstering van dat vreemde moment dat je nog met een deel van je gedachten in een andere wereld verkeerd. en de andere helft al verblind wordt door de werkelijkheid van alle dag.. Ik had bij het laatste onderzoek in mijn onderbroek toch geen erectie gehad. Van schrik snel onder de dekens kijkend of ik toch niet alsnog besneden was. Ik had alleen in mijn bed alleen huidhonger en geen doodswens! Ik kon maar beter opstaan om de kneuterige Hollandse winteravonden die hier voor zomer doiorgaan met mijzelf door te brengen!
Ludo 12-02-2021 opnieuw bewerkjt 24-7-2024
