www.ludozijlma.com

43.000 doden, dat is pas antisemitisme

Wat er aan de hele berichtgeving over de onrust in Amsterdam vannacht ontbreekt, is objectiviteit. Een gemis dat ik wel vaker zie als het gaat om verslaggeving over de staat Israël. Gewoon de vraag wie is er begonnen en wat de aanleiding was en of er überhaupt wel sprake was van antisemitisme of het bekende supportersgeweld? Maar nog voor dat er een antwoord is op deze vragen worden we in dit land overvallen door een zware delegatie politici uit hun heilige land. Stelt het I.D.F.* dat ze hier anders orde op zaken komen stellen om de supporters van de club Maccabi Tel Aviv* te beschermen tegen die vijandige relschoppers. Ongetwijfeld aanhangers van hamas, (een regionaal onderdeel van de moslim broederschap) dat steevast in alle media als bij onderlinge afspraak aangeduid wordt met de omschrijving; de terroristische organisatie Hamas. Terwijl er geen onderscheid gemaakt wordt tussen de militaire tak en de afdeling van deze organisatie opgericht in 1982 die de basale maatschappelijke en medische zorg voor de Palestijnse bevolking op zich genomen heeft, waardoor het niet zo raar is dat er intensieve contacten bestaan tussen hamas en de UNRA de organisatie van de VN voor hulp aan de Palestijnse vluchtelingen opgericht in 1949*.

Na het begin 7 oktober 2023 zijn er nu een jaar later 43.000n doden in de Gaza strook te betreuren waarvan 70% vrouwen en kinderen. Het eind van deze staatsterreur, de laffe luchtaanvallen is nog niet in zicht zodat dit dodental een treurigmakende tussenstand is. Over twee jaar er te weinig grond in de Gazastrook beschikbaar is alle doden te begraven.

Nu is in de berichtgeving van afgelopen nacht de beschuldiging van antisemitisme weer snel gemaakt. Terwijl er meerdere definities rondgaan van wat dat begrip werkelijk inhoud en zonder dat het begrip een antwoord geeft op de schuldvraag anders dat deze bij de andere partij ligt.

Toch zie ik niet in waarom ik me zou moeten onthouden van kritiek op de staat Israël. Kritiek op de door de V.N. geconstateerde apartheidspolitiek die het land naar zijn eigen Arabische bevolking(15%) en naar de Palestijnen in de bezette gebieden hanteert, is zonder meer noodzakelijk. Want wij zwijgt, stemt toe. Een apartheid die in 1964 nog reden was Zuid-Afrika van elke internationaal sportevenement uit te sluiten. Waarom dan de staat Israël geen duidelijk niet mis te verstaan teken geven dat ze internationaal gezien steeds geïsoleerder komen te staan. Maar nee integendeel; wordt van mij gevraagd supporters van een voetbalclub uit een land dat zich de afgelopen 75 jaar bij herhaling schuldig heeft gemaakt aan oorlogsmisdaden, een staat waarvan de premier Netanyahu gedagvaard lijkt te worden door het Internationaal Strafhof in Den Haag op beschuldiging van misdaden tegen menselijkheid en oorlogsmisdaden met open armen te ontvangen. Dat stuit me als humanist tegen de borst. Net zo goed als ik niet genegen ben een bataljon oud SS’ers te ontvangen die eenmaal dronken van de pils als Alte Kameraden* het Horst Wessellied* zingen.

Wordt van mij geëist dat ik me onthoud van kritiek en bereid moet zijn mijn recht op vrije meningsuiting in te leveren, op te offeren zou ik zelf zeggen, omdat ik me anders mogelijk schuldig zou maken aan antisemitisme. Dat is teveel gevraagd vind ik als de stem van die 43.000 vermoorde Palestijnen al niet meer gehoord kan worden. Hun moedwillig het zwijgen is opgelegd. Ze letterlijk meer dan monddood zijn gemaakt zonder enige vorm van proces, dan wordt het tijd dat ik mijn stem verhef en zeg dat geen volk zich kan beroepen op zijn godsdienst noch op het eigen geleden leed om daaraan het recht te ontlenen om zoveel onschuldigen te vermoorden. Dat dit leidt tot de uiterste inconsequentie van een goddeloze godsdienst, waarin het kwade het goede overwonnen heeft.

Anders gezegd; je kunt je eigen misdaden niet verdedigen met te wijzen op wat jouw grootouders in het verleden aan leed is aangedaan. Dat is niet meer dan een historische jij-bak. Al heeft het zionistisch propaganda-apparaat zijn werk voortreffelijk gedaan dan nog trek ik hier een ethische grens zonder dat ik de holocaust ontken!

Word ik gedwongen door het gedrag van de Israëlische regering zelf te accepteren dat het antisemitisme van vandaag de dag een licht vergrijp is in het licht van de genocide* die de staat Israël bijna 75 jaar lang bezig is aan de oorspronkelijke bewoners van Palestina te voltrekken. Dat is wat me dag na dag en maand na maand verbaasd dat niet een mediakanaal, niet een journalist het aandurft of de moed vindt aandacht te besteden aan het feit dat Israël na de eerste Arabisch-Israëlische oorlog die in 1949 eindigde met een overwinning van de staat Israël een omvang had van 78% van het gebied van het voormalige mandaat gebied Palestina exclusief Trans-Jordanië. Ondanks dat het verdelingsplan van de Verenigde Naties vastgelegd in Resolutie 181 voorzag in een staat als tehuis voor de veelal Asjkenazische Joden* op 56,2% van de grond. Al was de autochtone Arabische bevolking in die tijd twee keer zo groot in aantal als de zionistische migranten. Het zionistisch deel van het grondbezit nog geen 2 % van het totaal aan grondeigendom bedroeg.

Van het grotendeels Arabische volksdeel in hoofdzaak levend van de landbouw werd gevraagd meer dan de helft van hun bestaansmiddelen en land over te dragen aan de nationalistische zionisten zonder dat er van herstelbetalingen of enige andere vergoeding sprake was.* Zoals nog steeds de Israëlische regering grond beschikbaar stelt voor het stichten van illegale nederzettingen in bezette gebieden waarvan het eigendom toebehoort aan in 1948 gevluchte Palestijnen. Al heeft de Israëlische regering middels eenzijdige wetgeving geprobeerd deze onteigening tot beleid te maken is en blijft zij in strijd met resolutie 194 van de V.N.

Ik ben dan ook na me in de materie te hebben verdiept wat radicaler in mijn veroordeling van de staat Israël dan de meesten in West-Europa en Amerika. Ik stel dat de staat Israël alleen soevereine rechten kan laten gelden op het gebied dat op grond van resolutie 181 aan de staat Israël in 1947 werd toegewezen en dat de rest bezetgebied is. Gestolen van de oorspronkelijke bevolking. Vrijwel hetzelfde verhaal eigenlijk als wat de ‘natives’ overkwam in Noord en Zuid-Amerika. En weer het verhaal van het Westers suprematistisch denken. Niet zo vreemd dus dat de Verenigde Staten de trouwste bondgenoot van de staat of moet ik zeggen de kolonie Israël is. Hoe noemde we dat vroeger in zo’n situatie waar in twee schuldigen elkaar de hand boven het hoofd houden; dief en dievenmaatje.

Toch blijf ik bij mijn standpunt dat er, ethisch gezien zeker, onrecht en misdaden bestaan die niet verjaren, al doen de godsvluchtige daders nog zo goed hun best deze te bedekken met de mantel van het antisemitisme.

Ludo.
*I.D.F.; Israël Defense Force!

• onder genocide versta ik ook de voortdurende poging de Palestijnse identiteit en de daar aan eigen cultuur uit te wissen door de ontwikkeling van het volk in de weg te staan.
• in resolutie 194 was daar wel sprake van, maar die resolutie is door de staat Israël nooit erkent, alhoewel op grond van het verdrag van Luxemburg, Duitsland als Wiedergutmachung wel herstelbetalingen verrichtte aan de staat Israël en het Joods Wereldcongres.
• Net na de Tweede Wereldoorlog bestond een groot deel van de instroom van overlevenden van de holocaust uit Oost-Europese Joden