Ben ik een angsthaas of een sociaal denkend mens als ik met een loopneus thuis blijf en alle afspraken voor deze week afzeg? Natuurlijk neig ik zelf naar de laatste veronderstelling. Al besef ik goed dat antivaxxers zullen vinden dat ik mij als papkind niet zo moet aanstellen. Met dat laatste ben ik het zo als te begrijpen valt niet eens. Want hoewel geestelijk goed uitgebalanceerd en doorgesmeerd voel ik mij net als de meesten qua emoties meer een doorsnee-narcist. Vind als ik in de spiegel van mijn ziel kijk dat ik als twee druppels water lijk op mijn even gelikte gelijk. Nu ik toch bezig ben mijzelf te prijzen om mijn morele moed, te kiezen voor de Middenweg naar de ware vrijheid, een te verantwoorde eenzaamheid zonder angstgevoel, voelen mijn gedachten een natuurlijke neiging af te drijven. Zich af te splitsen of af te drijven als het schisma van een ongeboren vrucht op drift naar de baarmoeder van het veilige midden. De middelmatigheid die in elke noodsituatie de meeste kansen op ontsnappen biedt. Te vergelijken met de plaats op het bovendek van de onzinkbaar geachte oceaanliner; de Titanic vlak voor zijn tragische ondergang als hoop van het Avondland. Een centrale plaatst waar volgens veel kenners van Nederlandse gezegden en volkswijsheden de waarheid in een eenpersoonsbed ligt. Maar ik zou geen weldenkend noch godvruchtig mens zijn als ik mij niet zou afvragen waarom dat zo is; als het al is zoals het schijnbaar is. Gelukkig voor mijn geestelijke gezondheid had ik even na deze scholastieke vraagstelling al een plausibel antwoord. Mijn eureka monument. Het lijkt erop dat de waarheid in het midden ligt, omdat er steeds door twee of meer elkaar bestrijdende partijen van alle kanten aan getrokken wordt. Men kan in dit land niets beweren of doen zonder te stuiten op tegenwerking van een groepering die het er niet mee eens is. Een vrijheid die als eigen aan de democratie geïncorporeerd, vooral misbruikt wordt door zij die moreel overtuigd zijn van hun eigen gelijk op basis van hun geloofsovertuiging. Slaafse volgelingen zeg maar voor wie hun waarheid roerloos aan het kruis gespijkerd hangt, zodat hij hen niet achtervolgen kan.
Maar kan dan niet een van al die partijen de overhand krijgen? Neen! Ook dat heeft de tijd bewezen is onmogelijk, omdat er ook altijd als groep een onbepaalde reserve aan twijfelaars bestaat. Mensen die uit onzekerheid of eigenbelang het liefst voor de winnaar kiezen. Niet beter weten te doen dan als verschrikte konijnen passief af te wachten. En het is juist die zwijgende meerderheid, die wacht met een keuze om te zien wie er als sterkste uit de strijd komt die zorgt dat de waarheid in het midden blijft dobberen als een niet te redden ziel in het water van de oud-Griekse dodenrivier; de Styx.
Ludo
