BEN IK MEZELF WEL ALS IK DENK? Of ben ik niet meer dan het massaproduct van de opvoeding?
“Gevoelens kun je niet dwingen”, zei mijn moeder altijd. Vooral als er onweer in haar gevoelswereld op komst was. “Maar wel degelijk corrigeren”. Waarop een pijnlijke draai om mijn oren volgde. Of werd ik afgetuigd met een blauw tennisracket. Wegens persoonlijke gevoeligheden en spiergeheugen in de buurt van de gluteus maximus volg ik nog steeds Wimbledon niet. Mijn jeugd heb ik nooit ervaren als een leerschool om mij voor te bereiden op de door de verlichting veel bezongen persoonlijke vrijheid. De niet genoeg te prijzen volwassenheid. De weg naar de autonomie, de verzelfstandiging om te komen tot een deugdzaam leven. Eerder als een neurotische dwang die me dwong te erkennen dat conformeren altijd veiliger is dan je nek uitsteken. Zeker als je stiefvader als de onherroepelijk hoogste scherprechter de hendel van de guillotine vast in handen heeft. Waardoor het kindsdeel in mijn denken als erfenis een onbekende omvang heeft. Net als bij veel van mijn medemensen. Waardoor kinderlijke gevoeligheden nog wel eens, zij het onuitgesproken, een rol van belang spelen in de relationele sfeer.
Met mijn gemankeerde opvoeding leerde ik al jong dat beperkingen in de vrijheid van meningsuiting hoe dan ook een directe invloed uitoefenden op de vrijheid van denken en handelen. Leidt tot wat militanten en christenen zien als zelfdiscipline door de opoffering van het eigenen. Niet mogen zeggen wat je denkt uiteindelijk ook alle vragen in de kiem smoort. Tot meerdere glorie van het geloof in een hogere macht. Alhoewel het daarnaast de doodsteek betekent voor de vrijheid om te vragen en te onderzoeken. Je identiteit te ontlenen aan je eigen oplossingen. Doordat ze de ruimte om te denken in tweeën verdelen. Een verboden achterkamer. Een slangenkuil, maar tevens een donker hol van heimelijke geneugten en de pronkkamer. De beschaafd gestoffeerde toonkamer die voor iedereen toegankelijk moet zijn. Waardoor je kan aantonen; kijk ik heb mijn best gedaan om tot het volk te behoren! De fouten daarvan kunt u mij niet kwalijk nemen. Want ik ben gelijk uzelf even onkundig van het antwoord op de echte levensvragen, omdat ik een kind ben gebleven die daaraan het recht op een nieuwe hemel als een volksbuurt ontleent.
Wanneer de benadering van alle kanten in de onderzoeksfase wordt ingekaderd, onderworpen wordt aan een opgelegde giftige dualiteit, krijgt de ene mening een niet te rechtvaardige voorsprong op de andere. Niet vanwege de kwaliteit of onderbouwing, maar op basis van een meerderheidsbelang. Wordt de democratische waarde geweld aangedaan. Een waarde die vanuit het gelijkheidsprincipe stelt dat wanneer alle mensen gelijk zijn, dit ook voor hun recht op leven, rechten in het algemeen en hun meningen geldt. Je je in alle vrijheid alleen tegen verkeerde meningen kunt verdedigen als je ze kent. ze zich kennen laten! Ze door de politiek niet onder het Kamerbrede tapijt van hun eigen politieke kleur en snit zijn geveegd. De politiek is bedoeld om te besturen. Niet om me te dwingen zus of zo te denken.
Die zelfcensuur is zeker het gevolg wanneer het hebben van een bepaalde mening en daar in alle vrijheid uiting aan geven strafrechtelijke gevolgen kan hebben. Bijvoorbeeld als het over antisemitisme versus antizionisme gaat.,Zo kunnen tot in eeuwigheid van dagen de slachtoffers wel of niet vermeend hun hoofdrol blijven spelen. Met de schuldige door neuroses gekwelde daders in een overbelichte figurantenrol. Dat dit makkelijk tot veralgemenisering van de meningsvorming leidt. Een in steen gehouwen geschiedens waarin de mening ongehoord en ongevraagd door volksmenners als volksvertegenwoordigers wordt toebedeeld aan de zwijgende meerderheid is evident. En wordt gemasseerd in de door hun gewenste richting schijnt de hedendaagse politiek als partner in het kwaad volledig te ontgaan.
Bij belemmering begint het democratisch demonstratierecht de bizarre en groteske trekken te vertonen van die absurd opgezette strak geregisseerde massamanifestaties. Het liefst in enorme stadions vol vlaggen en andere parafernalia van het nationalisme Waarin het volk in gymbroek of uniform gestoken mag getuigen van zijn onvoorwaardelijke liefde voor de grote leider. Of hun naam nu Poetin, Stalin, Hitler of Kim Jong-un luidt. De laatste parade in Washington DC maakte op mij meer de indruk van de stille omgang voor een oranje lulletje rozenwater.
Als trouw vaderlander en volksgenoot zal ik verwijzingen naar het defilé op paleis Soestdijk als achterhaalde traditie achterwege laten. Alhoewel ik geen rododendronstruik meer kan passeren zonder aan de krentenmikken van Wim Sonneveldt herinnerd te worden. Over hersenspoelen gesproken.
Nadenken over de dingen is de meest voor de hand liggende manier om zowel de feiten boven water te krijgen als ze op hun juiste plaats in het totaal van het (wereld)gebeuren te zetten. De puzzel van oorzaak en gevolg stukje voor stukje op de juiste plaats te leggen. Om zo het overzicht te behouden en de draad niet kwijt te raken.
En dat is een democratisch recht, zelf deels de controle in handen te houden en kritisch te mogen staan tegenover alles. Het feitenvrij debatteren, wat tegenwoordig erg in de mode is, ontregelt die kritische vermogens. Laat de mensen alles voor zoete koek slikken. Zonder de juiste feitenkennis kan de waarheid moeiteloos gereduceerd worden tot de zoveelste mening. Wat maakt dat het enige veilige alternatief lijkt dat door rechtse partijen als de PVV en de VVD geboden wordt is, afmarcheerden met de massa om het beloofde land aan het einde van de regenboog te verdedigen. Dit omdat de (christelijke) opvoeding proto-fascistische neigingen eerder stimuleert en ontwikkelt dan intellectuele onafhankelijkheid.
Ludo
proto-fascisme. De in aanleg overdreven waarde die binnen de opvoeding aan tradities wordt gegeven. Het idee dat de opvoeding van je ouders beter was dan die van jezelf aan je kinderen. Sterk ingekaderde kennis volgens een codex van narratieven. Een sterke voorkeur voor het traditionalisme. enz. De kenmerken zijn op rij opgesomd door de Italiaanse schrijver Umberto Eco in zijn boek; hoe herken ik een fascist.
