Deze ochtend na de verkiezingen voor een nieuw Europees Parlement las ik in een column van Teun van Keuken in de Volkskrant dat de berijders van fatbikes tot de allerluiste bewoners van dit land behoren. Niet willen trappen, maar wel zo hard mogelijk vooruit willen komen. Mocht u geachte lezer de correlatie tussen deze twee keuzes ontgaan lees dan vrolijk verder. Tevens behoren zij tot de gevaarlijkste weggebruikers. Indien je de cijfers wilt geloven. Ook al een uitstervende manier van wetenschappelijk gefundeerd denken. Een opinie waar ik me door ervaringen bang geworden wel bij kan aansluiten. Ik ben om maar wat te noemen nog nooit zo vaak rechts ingehaald door gebruikers van dit monsterlijk lelijke vervoermiddel als de laatste twee jaar. Terwijl zo goed mogelijk rechts houden toch tot het noodzakelijke weggedrag en vaste zekerheden behoorden.
Wat te verwachten valt voor mensen als deze columnist, met een welhaast heilig geloof in de purgerende werking van de democratie, bestaat de oplossing van het min of meer nijpende probleem uit de roep om strengere wetgeving. Een mythe, een oerkreet waar links en rechts dankbaar gebruik van maakt. Maar geloof alleen is niet genoeg om de hemel te bereiken, volgens mijn godsdienstleraar pater Reinders die later zijn toga aan de kapstok hing en in de kerk trouwde. Met het christelijke idee dat geloof alleen genoeg is om dijken op te hogen is mijn rechterhelft het niet eens en mijn linkerhersenhelft wel. Hetgeen tot innerlijke tweespalt en twijfel leidt. Wat me ervan weerhoudt al te snel met een oordeel klaar te staan, doordat mijn verstand samen met mijn emoties eerst tot tien tellen. Dat zouden als het om kiezen gaat, meer mensen moeten doen.
Mijn diep gepote overtuiging is, dat mensen die zich altijd al aan de regels houden geen wetten nodig hebben. De regels al tijdens hun opvoeding en intellectuele ontwikkeling hebben geïnternaliseerd. Terwijl zij die alle regels negeren en aan hun Nikes lappen zich er niet aan zullen houden. Of omdat ze niet kunnen lezen, het niet begrijpen, het zien als een verlies van verworven rechten, hun vrijheid om alleen in zichzelf te geloven of omdat er automatisch een autoriteitsconflict ontstaat op het moment dat er nieuwe verboden of beleid op tafel liggen.
Het probleem waar de democratie geen antwoord op heeft en steeds weer tegen aanloopt, is; dat je mensen niet kunt of mag dwingen voor het goede of het juiste beleid te laten kiezen. Dat gebrek aan kennis evenveel stemrecht heeft als diepgaande kennis. Terwijl er meer schapen dan wolven bestaan. Wat tot de volkse mentaliteit van de grootste schaapskooi. Ambachtelijk ingeteelde aardappelen net als hun conservatieve poters niet tegen verpoten of verandering van(politiek) klimaat kunnen. Het is dus een kwestie van moraal of een gebrek daaraan. Een negeren als een erfenis van een verkeerd begrepen neoliberalisme. Alsof het recht van de sterkste of het hij die als boer het hardste protesteert de dienst uit mag maken. Wat volgens mij een (landbouw)subsidie op domheid betekent.
Bij het lezen van al dat nieuws en meningen moest ik denken aan wat mijn Duitse leraar Herr Wolf ons al klassikaal in het jaar onze Heere 1968 voorhield; Es gibt Menschen und Kartoffelen. Das ist eine erhebliche Belastung ! Waar bij hij ons streng aankeek om de slimme bokken van de makke schapen als afval van der intelligentzbeständigkeit te scheiden. De meerderheid, het discriminerende klootjesvolk, alleen voor de frituurpan geschikt was. Een uitspraak die alleen achterstelling in de hand werkt als je gelooft dat je geen kloten nodig hebt om iets te bereiken in de wereld.
Bezig met het doornemen van alle nieuwsbladen las ik, dat hoewel het midden van het politieke spectrum stand gehouden heeft, Europa als geheel meer naar rechts overhangt dan pakweg vier jaar geleden. Nu geloof ik met de jaren wijs geworden niet zozeer aan een politiek onderscheid tussen links of rechts. Een semantisch beperking die we nog te danken hebben aan de zetelopstelling tussen gematigden en radicalen in de Assemblee Nationale ten tijde van de Franse revolutie(1789- 1799). Zelf geloof ik als politieke leidraad in de moraal verpletterde invloed van het eigenbelang, dat links en rechts steeds verder als was het een corona epidemie om zich heen grijpt. Of je bent tegen, omdat het je al snel te veel kost Beter bekend onder de noemer welvaartsegoïsme. Een houding bij kleinburgers, vooral gevoed door angst voortkomend uit het ongewisse. Het weinige dat je hebt verdiend aan een volksvreemde immigrant te verliezen. Een leven in het smartelijke teken van een nooit aflatende angst waartegen geen bestaande therapie helpt! Het wakende bewustzijn van onze identiteit ons tot melancholie veroordeeld heeft vanuit het besef van onze tijdelijkheid dat niets blijft. Of je zou terug moeten kunnen keren naar de jaren van je kleutertijd. De gelukkige jaren van het gebrek aan een meer geestelijk bewustzijn waarin er nog nauwelijks een onderscheid tussen mein en dein bestond. Of je durft, ondanks tal van bedenkingen, je eigenbelang schoorvoetend aan de kant te zetten voor een groter goed. Het redden van de wereld en daarmee het eigen vege lijf als ultieme doelstelling. Wat alleen haalbaar is vanuit het onontkoombare besef dat als een dijk opgeworpen tegen existentiële eenzaamheid geen mens een eiland is. Het socialistische samen staan we sterker. U begrijpt al waar ik heen wil. In mijn bescheiden visie bestaan er mensen die de problemen op hun juiste waarde weten in te schatten en daarvoor beleid trachten te ontwikkelen. En zij die met een eigenheimer of Bintje in hun kop als beetje verstand achter in de rij bij het uitdelen daarvan dat beleid voortdurend in de wielen rijden. Geestelijk gezien heel erg luie mensen. Wat me weer doet denken aan een andere treffende uitspraak van Herr Wolfs mijn leraar; man kann die Faulheit auch als eine alternative Begahung sehen, die als Antipode zum Intellekt im Unterbauch wohnt! Während die andere Seite der Medaille ihre eigene misverstandende Notwendigkeit hat**. Maar wie zijn kop in het zand steekt boekt weinig vooruitgang. Of deze uitspraak de klei aardappelen in dit boerenland voor de toekomst hoop geeft of in beweging zal zetten durf ik echter niet te zeggen.
Ludo
*Er bestaan mensen en aardappelen, dat is een wezenlijk onderscheid.
**Je kunt luiheid ook zien als een alternatieve begaafdheid, die als tegenvoeter in de onderbuik woont. Terwijl de keerzijde van de medaille zijn eigen vaak(door de intellectueel) onbegrepen noodzaakt kent.
2 thoughts on “Een alternatief begaafd land;”
Er valt iets te zeggen ten faveure van het oblomovisme.
Maar de verwende kleuter die de kleinburger is, heeft geen enkel cultureel besef. Het is gemobiliseerde couchpotatoe
Het uitstellen van de besluitvorming om tot een gewogen oordeel te komen tussen rede en gevoel zou ik geen oblomovisme willen noemen.Hangt daar als ziekelijk te kort aan het durven nemen van concrete besluiten ook niet van af of mee samen. Terwijl ik denk dat het niet in belang van rechts is om wat jij noemt de couch potato of te wel de bank hanger te mobiliseren, omdat juist het passieve ongenoegen het lijdzaam zwelgen in slachtofferschap de rechtse politici de ruimte biedt een eigen invulling en uitleg te geven aan wat de zwijgende meerderheid gezien als het gewone zij het in hun trots gekwetste volk zou willen als hun eigen belang op de korte termijn hun niet zou weerhouden offers te brengen.