Een helder hoofd en voldoende zelfkennis en vertrouwen om je grenzen te kennen, zijn de twee meest gebruikte instrumenten om na te denken. Vaak word ik met een helder hoofd overvallen door een stortvloed aan vragen. Niet dat ik dat erg vind. Het zorgt als het ware voor mijn geestelijke hygiëne. Op dezelfde maner als dat dromen in mijn slaap mijn gevoelsleven reinigen. Om me te bevrijden van conflicten die vaak samenhangen met tegenstrijdige gevoelens of een conflicterende werkelijkheid. Uit die ochtend douche van vragen kies ik er dan een of twee uit om me in alle rust over te buigen. Er dieper op in te gaan om te zien of ik ondanks mijn lichamelijke en geestelijke beperkingen een voor mij bevredigend antwoord vind. Handig als ik ben een hecht verklaringsmodel in elkaar kan timmeren. Een unificatietheorie die me leert hoe mijn krachten te bundelen.
Of wat meestal het geval is; dat de ene vraag de andere oproept. Hetzelfde als in een relatie of verhouding tot de dingen, waarin het leven van alle dag een niet te vermijden tactische strijd voert met de naastenliefde. Daarin vind ik als soldaat van mezelf dan ook mijn grenzen. Niet dat ik van de wijs raak. Wat ik dacht tijdens het lezen van een artikel in de Volkskrant over het daten voor ouderen. Hier werd mijn leeftijdsgroep mee bedoeld. Mensen van boven de zeventig die opnieuw de liefde voor elkaar pogen te hervinden aangepast aan de grenzen van hun leeftijd. Amor met een rollator dacht ik even cynisch. En een schizofreen is nooit alleen als hoop voor mijn toekomst. Al besef ik dat de meeste cynici in wezen gemankeerde romantici zijn. Ben ik hondsdol op de hond in mezelf.
Maar tot de kern teruggebracht dacht ik; je kunt niet alles hebben. Wat in de huidige tijd ontkent lijkt te worden door mensen die nooit genoeg hebben. Hedonisten die steeds meer willen. Voor wie de zoektocht naar het bezit van de onvindbare graal de zin van hun bestaan vormt. Steeds meer materiële rijkdommen verzamelen en consumeren. Een ander woord voor de dingen verslijten en weggooien. Voor wie de aarde te klein is om aan al hun behoeften te voldoen. Terwijl de ware vrijheid er deels uit bestaat je met het scheermes van Ockham van alle overbodige ballast aan bezit te ontdoen. Je geestelijk te reinigen door de leegte tot je vriend te maken.
Wat me intuïtief als mijn huidige denken is door de ongelooflijke hoeveelheid kennis waarvan ik niet weet dat ik die bezit op de gedachte bracht. Dat hebzucht, de neurose naar materieel bezit en gewin in verband gebracht kan worden met een gebrek aan zelfkennis en een verstoorde relatie met jezelf. Een existentiële leegte die door geen bezit gedempt kan worden, omdat de kalveren in dit zwarte gat, de baarmoeder van het onvermogen altijd in onvrede blijven leven. Met hun achterpoten blijven schoppen.
Een beetje poëtische vergelijking kan geen kwaad. Niet in een tijd dat de poëzie geschreven met behulp van AI het einde inluidt van de menselijke empathie. De liefde een taalmodel wordt waarop je je computer trainen kunt. De eenheid die men als mens kan voelen door de vrijwillige overgave aan de ander en daarmee de overdracht tussen twee zielen aan elkaar verloren dreigt te gaan. De overdracht door overgave die een bijzondere vorm van vrijheid betekent. Naast een antwoord op; waarom mensen de vrijheid bezitten om te geloven. Geloven in; dat de ander even grenzeloos is als het geloof in jezelf . Dat als de liefde autonoom is er altijd ruimte is voor twee. Mooi heb ik dat probleem ook weer spitsvondig opgelost.
Ludo
