Zijn Nederlanders het domste volk dat op deze aardkloot rondfietst of doen we maar alsof. Zijn het de republikeinen in Amerika die ons qua domheid naar de kroon steken? Deze volkseigen vragen dwarrelden als afgevallen herfstbladeren door mijn hoofd toen ik tegen de wind in ingehaald werd door een twaalfjarige op een elektrische step zonder licht. Ik amechtig probeerde het hoofd koel te houden en de helling na het tunneltje in de Amsterdamse straatweg in een redelijk tempo te beklimmen. Mijn persoonlijke Mont Ventoux mag ik wel zeggen. Kun je Nederlanders zonder partijdig te zijn tot het achterlijkste volk rekenen of is het voornamelijk een teken van stijfkoppigheid. Een soort van boeren halsstarrigheid nog overgebleven uit de tijd dat alle ingezetenen van het waterschap bakkeleiden over de juiste hoogte van de dijken hun aandeel daarin om het wassende water dat het erf van hun buurman bedreigde te keren. Wat in 1421 na de Sint-Elizabethsvloed tot het verlies van de Grote Waard leidde. De keerzijde van het veel geroemde poldermodel. Het kan ook zijn, dacht ik bijna aangekomen bij de grootgrutter Dirk van de Broek dat de ons traditioneel toegeschreven handelsgeest ons allergisch heeft gemaakt voor enig overheidsingrijpen, omdat daarmee de winst over meer hoofden als roomboter uitgesmeerd moet worden. Meer koekoeksjongen en vreemde eenden in de bijt gevoed moeten worden. Wat elke calvinistische kruidenier als gezworen vijand van die vuile buitenlandse uitvreters wel aan het hart moet gaan, tegen de brave borst of kontzak stuit.
Het lijkt erop dacht ik bij het op slot zetten van mijn fiets, dieven zijn van alle tijden en alle nationaliteiten, dat Nederlanders collectief lijden aan een dwangneurose, een smetvrees voor dwang. Door de angsthazen aan de rechterkant van het politieke spectrum veelal betiteld als overheidsingrijpen. In hun wereldbeeld een dwangmatige erfzonde tegen de grondwettelijke vrijheden doordat de sjacheraars voortdurend bang zijn dat een ander hun conservatief belegen Goudse kaas van de bruine snee volkoren brood zal eten. Zij als in het sprookje voor de kinderen van Klein Duimpje met de gestampte kruimels als muizenissen blijven zitten, waardoor ze ten hele gedwaald de weg naar hun gezonde verstand niet meer terug kunnen vinden. Dat vele leden onder de bevolking wars zijn van alles wat naar dwang riekt, werd al duidelijk tijdens de coronacrisis nu als weer bijna vier jaar geleden. Dwang werd in die tijd door het neurotische deel van de bevolking vertaald met het inleveren van hun vrijheid, hun kostbare privileges en werd gezien als een aanval op hun lichamelijke en geestelijke integriteit. Zonder te willen beseffen dat de grootste aanval op de lichamelijke integriteit van wie dan ook in die tijd het overdragen was van een in essentie dodelijke ziekte. Een vorm van halsstarrig de ernst van de zaak blijven ontkennen door mij toentertijd gezien als een ontaarden en ontbinding van de rechtstaat en democratie door een verregaande staat van het egoïsme der leeghoofden. Gelukkig bleek de angst voor de dood onder het gewonere volk groter dan het ijdele verzet tegen de vaccinaties. Hebben we nu een ander meer elegante manier gevonden om collectief zelfmoord vermomd als vrijwillige euthanasie te plegen, te omvolken of de oudjes van de weg te halen en in veilige verpleeghuizen op te sluiten. De fatbike. Het paard van China * waarop de hedendaagse jeugd zich even brutaal als roekeloos en eigengereid verplaatst of zij gelijk de vier Heemskinderen op het ros Beiaard rijden. Toevallig ook een Frankische roman waarin de hoofdrolspeler zich tegen het wettige gezag van Karel de Grote keert. Een vingerwijzing over hoe de volksaard in elkaar steekt als een steekspel om de macht wie het gezag bekleedt over het individu. Is dat voor de volle honderd procent de mens zelf of is hij deels verantwoording schuldig niet alleen aan zichzelf maar ook aan anderen. Is een uitvloeisel van deze gedeelde verantwoordelijkheid niet de helmplicht voor zij die zich aan geen enkele snelheidsbeperking of verkeersregel wensen te houden? Kan alleen door de verantwoording te delen en te delegeren een oorlog van allen tegen allen voorkomen worden.* Een oorlog die vandaag de dag wordt uitgevochten op het fietspad over de rug van zij die zich wel aan de verkeersregels willen houden om niet ten prooi te vallen aan dit nieuwe Chinese wonderwapen tegen de Westerse beschaving. Want laten we eerlijk zijn. De altijd nijvere Chinezen, de Hollanders van Azië mogen dan wel het buskruit hebben uitgevonden, maar aan de vorming van een democratie zijn ze tot op heden niet toegekomen!
Ludo
Are the Dutch the dumbest people cycling around this globe, or are we just pretending. Is it the republicans in America who rival us in stupidity? These vernacular questions swirled through my mind like fallen autumn leaves as I was overtaken against the wind by a 12-year-old on an electric scooter without lights. I tearfully tried to keep my cool and climb the slope after the little tunnel in the Amsterdamse straatweg at a reasonable pace. My personal Mont Ventoux I might add. Without being partisan, can you count the Dutch as the backward people or is it mainly a sign of stubbornness. A kind of peasant obstinacy left over from the days when all residents of the water board were bickering about the correct height of the dykes to do their part to stop the rising waters threatening their neighbour’s farmyard. Which led to the loss of the Grote Waard in 1421 after the Sent-Elizabeth flood. The flip side of the much vaunted polder model. It could also be, I almost thought arriving at the large-grand grocer Dirk van de Broek that the mercantile spirit traditionally attributed to us has made us allergic to any government intervention, because it means spreading profits over more heads like butter. More cuckoo boys and odd ducks have to be fed. Which must concern any Calvinist grocer as a sworn enemy of those filthy foreign wasters, against the goodness of their breast or ass pocket.
It seems, I thought while locking my bike, thieves are of all times and all nationalities, that the Dutch collectively suffer from a compulsion neurosis, a fear of coercion. Commonly referred to by the fearmongers on the right of the political spectrum as government intervention. In their world view, a compulsive original sin against constitutional rights freedoms due to the scaremongers’ constant fear that someone else will eat their conservatively beleaguered Gouda cheese off the brown slice of whole wheat bread. They, as in the fairy tale for the children of Little Tom Thumb, are left with the mashed-up crumbs like miceisses, leaving them utterly astray and unable to find their way back to sanity. The fact that many members among the population are averse to anything that smacks of coercion was already evident during the corona crisis now as almost four years ago. Coercion at that time was translated by the neurotic part of the population with the surrender of their freedom, their precious prerogatives, and was seen as an attack on their physical and mental integrity. Without wanting to realise that the greatest attack on anyone’s physical integrity at the time was the transmission of an essentially fatal disease. A form of stubbornly continuing to deny the seriousness of the matter by me at the time, seen as a degeneration and dissolution of the rule of law and democracy by a far-reaching state of the selfishness of the airheads. Fortunately, the fear of death among the commoners proved to be greater than the vain opposition to vaccinations. Have we now found another more elegant way to collectively commit suicide disguised as voluntary euthanasia, overpopulate or take the oldies off the roads and lock them in safe nursing houses. The fat bike. The horse of China* on which today’s youth move as brazenly as recklessly and headstrongly, whether they ride like the four Heemskinderen on the steed Beiaard. Coincidentally, also a Frankish novel in which the protagonist opposes Charlemagne’s legitimate authority. A finger pointing at how popular nature is like a joust for power over who holds authority over the individual. Is that one hundred per cent man himself, or is he partly accountable not only to himself but also to others. Isn’t a corollary of this shared responsibility the helmet requirement for those who do not wish to obey any speed limit or traffic rule? Only by sharing and delegating responsibility can we prevent a war of all against all, * a war that today is being fought on the cycle track on the backs of those who do want to obey traffic rules so as not to fall prey to this new Chinese wonder weapon against Western civilisation. Because let’s face it. The ever industrious Chinese, the Dutch of Asia, may have invented gunpowder, but they have not got around to forming a democracy until now!
One thought on “FATBIKES, het nieuwe Chinese wonderwapen!”