maar hoe weet je dan dat je wel echt jezelf vindt en niet iets wat iemand anders heeft achtergelaten, omdat het niet langer bruikbaar was?
Vanmiddag bij het opstaan voelde ik het meteen. Ik was volgens mezelf helemaal mezelf. Alles leek te kloppen. Mijn knappe uiterlijk onderstreepte als zijn gelijke mijn briljante geest. Al mijn ledematen leken met elkaar gesynchroniseerd als gisteren mijn nieuwe smartphone met de oude. Even dacht ik dat ik herboren was als de jonge god de ik vroeger was. dat bleek het enige minpuntje. Een unicum en een bijzonder gevoel, ik kan tevreden als ik met mezelf ben niets anders zeggen. Mijn verstand als de stuurman van een grenzeloos bewustzijn oogde als een baken van licht in de duisternis van de moderniteit en vertelde me dat het alleen te vergelijken was met het zien van het noorderlicht boven de Lieve Vrouwe toren. Een waaier van schoonheid veroorzaakt door een elektronenstorm van geluk waarop volgens de overlevering de zielen naar het walhalla opstijgen. Een unicum, want, laten we eerlijk zijn wanneer is een mens nu precies zichzelf? Alleen daaraan volledig aangepast? Een vraag die je alleen zelf bevredigend kunt beantwoorden wanneer je over het juiste referentiekader beschikt. Je zelf voor de volle honderd procent kent op het toppunt van je kunnen. Je denkkader als was het van gestaald glas vooral uitzicht op jezelf biedt. En dat is het probleem bij de meeste van ons dat het denkraam eerder een lekkend en roestig stalraam is dan een stel openslaande deuren. Wat een frisse wind door de Augiasstal van burgerlijke bekrompenheid verhindert. Meestal lijken we meer op een eenvoudig recept uit het kookboek van onze ouders en onze scholing. Allebei niet bepaald driesterrenkoks die lijkt het vaak met tegenzin iets brouwen. Waardoor we veelal lijken op een aangebrande ovenschotel waar de kaassaus de bittere nasmaak van moet maskeren. Zelf kan ik als vrijgezel uitstekend koken! Niet dat ik me hiermee wil adverteren! Maar vanmiddag was het dan zover. Met mijn heldere verstand wist ik meteen, ik moet dit moment zien vast te houden en ben als nieuwe doe-het-zelftherapie meteen een uur voor de spiegel in de badkamer gaan zitten. Heb me gedurende die tijd die voorbij vloog als een engel op een fatbike diep in de ogen gekeken. Want het zijn de ogen die het eerst en het meest van de liefde spreken.In een taal die alleen ik versta. Ik heb mijn beeltenis mezelf ingedronken als een kelk die niet aan mij voorbij mocht gaan en kan er nu weer even tegen. Laat het reageren op vriendschapsverzoeken en contactadvertenties weer even voor wat ze zijn. Het hulpgeroep van degenen die bezig zijn te verdrinken in wat ze niet zijn. Zichzelf ondanks drie zwemdiploma’s!
Ludo
