De verkiezingen naderen met rasse schreden. Daar word ik door de media voortdurend met mijn neus bovenop gedrukt. Er lijkt geen ontkomen aan. Of ik moet ervoor kiezen de televisie uit te zetten. Zo een beetje de laatste keuze voor de verslaafde consument aan de dagelijkse kost aan hapgare brokken infotainment.
Als de media mochten kiezen, zou juist in komkommertijd de lamlendige verkiezingsstrijd worden uitgevochten. Op de beeldbuis via oeverloze debatten die nog het meeste weghebben van een klassieke Griekse tragedie*. Het lijkt er sterk op dat vooral de media garen spinnen bij het opkloppen en uitvergroten van niet-noemenswaardige verschillen in inzicht. Het stichten en opsluiten van delen van de samenleving. Ieder in zijn eigen gesticht of concentratiekamp. De eigen problemen steevast verwijten aan de gevangenisbewaarders van het andere kamp dan het meine!*
Het wordt dus de hoogste tijd om me te beraden over mijn keuze. Hoeveel vrijheid ik mezelf toesta. Gehoor te geven aan mijn eigen innerlijke stem. Een geweten dat me het rode potlood laat hanteren als mijn Ubuntu-besturingssysteem.
Struikel, worstel en vind geen antwoord op de vraag*: hoeveel vrijheid om te kiezen een mens krijgt wanneer die niets te willen heeft. Vanaf de eerste dag van zijn geboorte alles voor zijn kiezen krijgt. Niets in de melk te brokkelen heeft. Hoogstens wordt afgescheept met de broodkruimels van bovenmodaal Nederland. Slechts als een hond onder tafel de restanten van de feestdis toegeworpen krijgt. Daar dankbaar voor moet zijn. Dat is geen eerlijk zullen we alles delen, maar een onchristelijke wijze van bedeling.
Niet de verantwoordelijkheden wenst te dragen voor je stemgedrag. Of vrij mogen kiezen als voorrecht voor afgaand aan het recht is bedoeld als enkel een proteststem tegen de ander. Wat tegengesteld is aan de evolutie van de democratie: vechten, vluchten of samenwerken. Welk stemgedrag staatsrechtelijk gezien de meeste vrijheid als ongeboren vrucht oplevert.
Wie zal ik kiezen komende woensdag, of beter voor wat? De meeste Kamerleden hebben niet meer diepgang en inhoud dan een kartonnen display. Reclame materiaal waarmee ze proberen wasmiddelen aan de man te brengen. Niet dat OMO of Dreft helpt tegen het forum van de milieuvervuiling. Mannetjes komen en gaan. Verdwijnen spoorloos. Deleted uit de moderne geschiedenis, wat mijn opa al wist. Drukken hoogstens een burgerlijk boerenbrandmerk op de hedendaagse problematiek. Zonder een flikker verder te komen of een sodemieter op te lossen, anders dan ze als vreemdeling op de brandstapel te zetten.
Toch de ideologie blijft. Of je nu als klasse je ketenen wilt verbreken. Alle menschen Brüder wilt maken. Of alles bij het oude laten. Het laatste is overigens een contradictio in possibilitate*. Ik laat het alle rechtsconservatieven, alle Wiede Duks zonder weerga of omgekeerd vlagvertoon met hun valse zekerheden maar even weten.
Wat de oorspronkelijke bedoeling van het houden van vrije verkiezingen was? De gegeven kans je ongedwongen keuze te laten vallen op een beleid dat samenvalt met je eigen mensbeeld. Recht doet aan wie je bent. Hoe je jezelf ziet binnen het grotere geheel van de gemeenschap. Verkiezingen zijn dus niet bedoeld als datingsite. Evenmin als een vorm van speeddaten. Hoe diep je als keutelende kiezer ook valt voor geblondeerd haar.
Hecht ik als woke gutmensch de meeste waarde aan vrijheid en gelijkheid voor allen. Kies ik voor twee mensen op mijn persoonlijke kieslijst. Voor ik en de ander. Ben ik als het ware een morele tweeverdiener. Zonder daarover extra belastingplichtig te zijn.
Zie ik echter door mijn oogkleppen alleen overal strijd om me heen. De oorlog van allen tegen allen als de oorspronkelijke natuurstaat van de voor de macht van alles bevreesde mens. Nergens nog enige schoonheid in. Beschouw ik deze aardkloot als een overbevolkt tranendal. Het overbemeste Nederland met zijn vervuilde rivieren als het afvoerputje van de westerse beschaving.Sloop ik eigenhandig mijn eigen beschaving
Veronderstel ik dat de wereld en de werkelijkheid gebaseerd zijn op een continue strijd. Een gevecht op leven en dood van de sterkste onder en tegen elkaar. Word ik gevoelsmatig elke dag opnieuw gedwongen om te overleven, lijkt inderdaad de enige redding eruit te bestaan alleen voor mezelf te kiezen. Biedt een absoluut egoïsme de enige bestaanszekerheid? Zonder de vrijheid te hebben juist die ene prangende vraag te kunnen stellen. Laat staan beantwoorden. Of waarvoor ik kies wel de juiste keuze is. Of juist niet! waarom ik leef als de dood elke dag op de loer ligt. Verdienen we als mens dan niet beter door deze Gottdamerung af te zweren?
De meeste en grootste dwang zit achter een gevecht dat alleen in je hoofd plaatsvindt. Wanneer je je eigen cultuur als allesbepalend ziet. Nooit kan of durft loskomen van je culturele achtergrond of godsdienst, die daar als een tumor mee vergroeid is. Cultureel gepredestineerd bent geraakt. Hoe zwaar je culturele bagage door in het verleden gemaakte fouten ook weegt.
Toch, of je dat nu werkelijk beschaving kunt noemen? Wanneer het ‘glorieuze’ verleden als een molensteen om je nek elke vooruitgang in sociaal opzicht verhindert. Je elke dag opnieuw druk doende bent de geschiedenis te herschrijven of bij te stellen. Bang dat de geschiedenis je eigen narratief inconsistent zal verklaren. Of je als je jezelf voorliegt nog van innerlijke beschaving kunt spreken? Een civilisatie waarmee alles begint. Wanneer je je continu wentelt in het graf van het verleden als een varken in de drijfmest? Waarom dan niet direct kiezen voor de ondergang van het Avondland? Een erfstuk uit een tempo doeloe dat toch al gedoemd is te sterven of geknecht te raken onder de laars van 6 andere beschavingen.
Want als beschavingen voortdurend met elkaar botsen. Als losgeslagen continenten op drift zijn. Tegen de stroom van de tijd in. Wint alleen de blinde drift, de nietsontziende boosheid. Met het toenemen van de afstand tot de ander. Een zwartgallig toekomstbeeld. Een lamenterende visie die het hoofdthema vormt in het boek the Clash of Civilisations’ van de Amerikaanse politicoloog Samuel P. Huntington. De favoriete bedlectuur niet voor de politieke hervormers, de vernieuwers of durfdenkers, maar voor de angsthazen, doodsbang voor omvolkeren. Een dwanggedachte, een idee-fix die hun hele leven beheerst als een konijn, bang voor de schaduw van de buizerd hoog in de blauwe lucht. Een geestesgesteldheid die elke verlichting, elk spoortje beschaving uitwist als krijt van een schoolbord.
Terwijl als ik mijn filosofische geest op het probleem loslaat, je in wezen alleen maar kunt kiezen voor de ander. Tenminste zolang je niet alleen op de wereld bent. Je beschouwt als de maat van alle dingen. Wat leidt tot een wedergeboorte, een renaissance in bekrompenheid. Hetgeen tot een gevlekte blinde, maar verleidelijke domheid leidt. Dan hoef ik er nog niet eens de categorische imperatief van de filosoof Kant er met de haren bij te slepen om jou gelijk te kunnen geven. In te stemmen met jouw keuze.
Ludo
Veel Griekse tragedies handelen over de enkeling die door hoogmoed (hybris) zijn val tegemoet
kamp van het meine; woordspeling met de titel van het bekende boek mein Kampf.
Verwijzing naar de wapenspreuk van de provincie Zeeland: luctor et emergo. Ik worstel en kom boven. Of de watersnoodramp al niet 75 jaar achter ons ligt
een contradictio in possibilitate; een tegenspraak qua mogelijkheid. Uitgaande van de natuurfilosofische gedachte dat niets hetzelfde blijft, krijgt elk streven naar het verleden het karakter van een naspelen in klederdracht en op klompen in het openluchtmuseum in Arnhem.
