Vandaag is het de veertiende en hij is precies hetzelfde als de twaalfde of de tiende. Ik kan verdomme die oorwurm gezongen door Herman van Veen niet uit mijn hoofd krijgen. Toch is het vandaag feest. Althans in de van oorsprong Angelsaksische landen vieren ze het feest van Valentijn. De dag om je jonge vrouw een keer in het zonnetje te zetten. Om de mufheid van een opgesloten liefde te verjagen. Als verzekeringspremie dat ze je kinderen wil dragen. Je minnares te verwennen met een bonus. In de hoop dat ze tevreden blijft met haar positie in het symfonieorkest. Met het spelen van de tweede viool of de contrabas in de liefde waar slechts een snaar aan ontbreekt. Die van echtelijke trouw. Waarmee deze buitenechtelijke liefde op drijfzand is gebouwd. Dat alleen in de winter als het vriest voldoende ondergrond biedt. Kortom het is feest als het beest weer terugkijkt op zijn hok.
Nadenkend over de malle fratsen van de liefde dwalen mijn gedachten af. Kom ik gaandeweg tot de conclusie dat er vragen zijn die eenvoudig weg niet in het hoofd van verliefden opkomen. In het verlengde daarvan, omdat de liefde zeker in natura tevens het nodige geld kost, de vragen naar de onbekende weg ook niet in het hart of het hoofd van economen, politici of ondernemers opkomen. Een afgebakende groep van de homo sapiens die niet bepaald bekend staan als de sociaalste liefhebbers van de medemens. Of de mensheid in het algemeen. Al denken ze daar zelf anders over. Hoe las ik dat laatst in een artikel over de filosoof Alette Smeulers; het gevaarlijkste zijn de mensen die van zichzelf denken dat ze deugen. Lijden aan het missionariscomplex anderen te willen bekeren zonder zich bewust te zijn van hun eigen zonden.* Jezus zei het al.als historische onderbouwing. Zelf deug ik van geen kant, maar ondeugdelijk als ik ben, heb ik daar alleen zelf plezier van.
Deze sociale degeneres missen als het ware de vrijheid de open blik om de zaken ook eens van een andere kant te bekijken. Eens niet vanuit hun eigen overtuiging en gelijk. Hebben zich vrijwillig onderworpen aan het ministerie van Waarheid uit 1984! Een dystoopisch bedenksel van de Engelse schrijver George Orwell, dat nu met de invoeriung van de A.I werkelijkheid drijgt te worden.Zij kunnen of willen niet ontsnappen aan de levensbepalende en levensbedreigende dwang van hun eigen pseudo-religieuze verzinsel; de vrije markt über alles in die Welt. Of aan een verknipt beeld van de democratie als speeltuin van de rijken. Wankele constructies als steigers van het denken waaraan allerlei bovenmenselijke wetten naast eigenschappen worden toegeschreven. Automatismen die in hoge mate hun handelen eenzijdig bepalen. Terwijl je ook kunt afvragen of de eisen die je aan iets stelt niet leiden tot de hel op aarde als je je onderwerpt aan de wetten van het concentratiekamp van de deugdzamen. Het kamp van het conformisme waarin je jezelf van alle vrijheden berooft.
Ik ben geen fervent tegenstander van vrij handelen. Noch met jezelf noch met anderen, maar vind wel dat tegenwoordig aan het economisch of politiek handelen de noodzakelijke morele basis ontbreekt. Terwijl pragmatisme zelden tot rechtvaardigheid leidt. Een rechtvaardigheid voor allen. Het klinkt bijna te christelijk om waar te zijn, maar juist in de handel of in de politiek is je concurrent of de andersdenkende tevens de vijand die je lief moet hebben gelijk jezelf. Ontbreekt het je aan eigen liefde, moet je ook niet willen vastklampen aan wanen die hecht verankerd zijn in je hechtingsproblematiek. Ik zal niet ontkennen dat er pragmatische kanten aan de liefde zitten, maar dit is niet de kern van dit gevoel, als het handelen niet berust op een gemeenschappelijk handelen voor een gemeenschappelijk doel.
Vragen als zijn we niet te groot gegroeid? Loopt het nieuwe wel in de pas met het oude? Bestaat daar het nodige evenwicht tussen? Moeten we wel altijd willen winst maken, al weten we vaak niet hoe de kosten daarvan zijn verdeeld? Kunnen we sommige afzetmarkten of wetenschappelijke ontwikkelingen niet beter links laten liggen? Hun toepassing en de invoering op een dusdanige manier reguleren dat we altijd de kraan dicht kunnen draaien. Als het fout dreigt te gaan. Zijn we niet te rijk geworden? Te veel vragen voor een eenvoudig mens om zelfs een antwoord op te vinden! Zeker als je voortdurend wordt geconfronteerd met de grootste verzinsels. De ontmenselijkte leugen die ontstaat als mensen naar hun gevoel toe denken.*
Ik stel deze doldwaze en doldrieste vragen, omdat ik signaleer dat de politiek van de overdaad niet in staat is een antwoord te vinden op zaken die veel makkelijker en sneller geregeld waren als we uitgingen van het idee; het kan ook minder. Minder hebzuchtig. Minder jacht lustig. Helaas treedt bij overdaad een ander contra-mechanisme in werking. Je kunt het vergelijken met obesitas. Hoe meer je lijdt aan overgewicht des te moeilijker is het om af te vallen. De motivatie op te brengen om over langere termijn tot een gedragsverandering te komen en deze vol te houden. Het lijkt of het verleden waarin je leed onder je zwaarlijvigheid wordt overtrokken met een romantisch waas of het vroeger elke dag Valentijnsdag was in je gevoel. Een weldadig gevoel dat altijd een excuus vindt in; zo erg was het toch allemaal niet.
Uit de positie van de vraat- en vetzuchtige lijkt afvallen tot een gezond gewicht een lange lijdensweg die voor hem ligt. De praktijk wijst anders uit, maar we hebben nu eenmaal de neiging om op ons gevoel af te gaan. Denkbeeldige bewijzen bij ons gevoel te zoeken die ons gevoel onderschrijven. Als de enige waarheid boekstaven. Een gevoel waarin gemakzucht een vorm van vluchtgedrag het moeiteloos wint van de nodige inspanningen met een onzeker resultaat. Een onweerstaanbare drang om het erbij te laten zitten als gegeven dat ons buitengewoon makkelijk te manipuleren maakt, door ons steeds de voordelen van iets voor te houden en de nadelen te negeren.
Door onze aandacht af te leiden van wezenlijker en wenselijker zaken door problemen te creëren, waar die er niet zijn. Door de verkeerde invalshoek te kiezen. Bijvoorbeeld de instroom van asielzoekers. Om maar wat te noemen. Die instroom bedreigd onze economische welvaart niet. Om de doodeenvoudige reden dat die 2.7 miljard op jaarbasis geen kosten zijn, geen verliespost, maar geld dat wordt rond gepompt in de Nederlandse economie. Het is jammer dat de meeste mensen denken dat de staatsfinanciën te vergelijken zijn met hun eigen huishoudboekje. Dat je alleen dat kunt uitgeven wat je verdient. Zo werkt de macro-economie echter niet. Je kunt dit beter vergelijken met de wet van het behoud van energie.
Waar we dus op zouden moeten inleveren is op onze angst en onze vooroordelen. Waar we op zouden moeten minderen is ongezouten meningen. Het klinkt wat raar in dit verband, maar het zijn meningen met de houdbaarheidsdatum van precies een dag. En op de vraag of we te rijk zijn is het antwoord te vinden in waarmee met wie of wat je het vergelijkt. Of als je een juiste kosten baten analyse opmaakt. De prijs voor geluk wil betalen, Ik ben niet tegen enige rijkdom let wel, maar geld maakt alleen gelukkig als je er goed mee weet om te gaan. Dan pas kan het zijn dat ook de ware liefde betaalbaar of beter bereikbaar wordt. De romantische liefde voor alle mensen, niet een uitgezonderd. Volgens mij ben ik de reïncarnatie van pater Damiaan!*
Ludo
