We zijn allemaal nullen in hoe slap we tegen elkaar aan lullen. Een bij toeval rijmende uitspraak niet gespeend van enig sarcasme en als een pepernoot stevig gekruid met een flinke portie ironie. Terecht want ik voel me bij het volgen van het nieuws van de dagelijkse waanzin steeds vaker een bejaarde die in verbazing over de zotheid van de bewoners van deze aardkloot stikkend van het lachen weldra sterven zal.
Daarmee zal opnieuw de stem van een kritische kiezer ten grave worden gedragen of verbrand als de ongeldige stembiljetten na de keuze van zijne heiligheid de Paus als onze alma mater of pater. Daar ben ik nog niet uit! Ik twijfel ook over wat er met mijn kadaver gebeuren moet. De eindebestemming van al het vlees. Sorry mijn stoffelijk overschot voor zij die zich overgeven aan de bespiegelingen dat er meer is dan een mens bevatten mag om niet te verdwalen in de autonomie van een eigenzinnig denken. De culturele reflectie dat de mens zich alleen met de nodige hulp van boven, boven zijn eigen, niet bepaald foutloze natuur verheffen kan. Wat tot een vicieuze gedachtegang of cirkeldans leidt in de vraag; waarom Onze-Lieve-Heer als pedagoog het kwaad allang niet naar het rijk der fabelen en andere kinderverhalen verwezen heeft? Of het zou moeten zijn dat het juist de grote groep conservatieven (christelijk of liberaal) is die terugverlangt, niet naar hun kindertijd, maar naar hun kinderlijke geestelijke gesteldheid, de verwondering van hun onschuldige staat verwoord in de zin; er was eens lang geleden in een land hier ver vandaan!
Met begraven voedt of vervuil ik de aarde en met cremeren draag ik bij aan de op warming door de CO₂-uitstoot. Al bedenk ik net dat ze je lijk niet meer kunnen opgraven als je tot as bent wedergekeerd. De kans dat mijn stoffelijke resten tentoongesteld worden in een reliekschrijn, eenvoudige gelovigen daar op hun blote knieën tot mijn beeltenis bidden in hoop op bijstand, gaat zelfs mijn bizarre gevoel voor humor te ver.
Maar na te zijn bijgekomen van de slappe lach en wat denken betreft nog niet op sterven na dood, eerder springlevend, denk ik na over; hoe het allemaal komt. Wat de oorzaak van alles is, boven dit toe te schrijven aan eigen inspanning, een eufemisme voor wat ik zie als eigenbelang. En natuurlijk vind ik elastisch van geest en omdat ik alles tot de laatste letter uitlees, geen heilig boek, manifest of rapportage schuw, een antwoord van ko(s)mische omvang. Ik ben dan wel geen bestendig genie als Donald Trump met zijn IQ van 156, maar kan wel multifocaal en omnicultureel in schijnbare tegenstellingen denken. Een proces van bestendigde groei zonder daarbij een vast omlijnt en onveranderlijk vijandsbeeld nodig te hebben.
Het is alles de schuld van de evolutie theorie van Darwin. Met name de sociaal darwinistische zijtak daarvan in de evolutieboom van het menselijk onvermogen meer dan in één box of het eigenbelang te denken. De typisch cultureel bepaalde veronderstelling dat als men een aanhanger van het ene wereldbeeld of gedachtegoed is, dit al het andere ook het goede daarvan bij voorbaat uitsluit.
Om mijn belangrijkste punt van kritiek te noemen; het basis idee van deze pseudowetenschappelijke leer dat alle mensen concurrenten van elkaar zijn. De grondgedachte achter de vrije markt. O, ironie in hoe ze de gelijke vrijheid voor allen hebben misbruikt tot eigen gewin! Het recht van de vermeende sterkste, gedefinieerd in wat zij menen te zijn in alles geldt. De verkrachting van de kracht als materieel bezit wat tot een nooit eindigende oorlog leidt. De definitie van de sterkste hun eigen beperktheid weerspiegelt. Dat alle mensen tot in het echtelijk bed elkaar verneuken en naar het leven staan in de ratrace van het even korte als droeve bestaan als homo mortalis. Wat de mens verlaagt tot een homo lupus* naar de ander toe. Terwijl ik als humanist denk dat juist die verschillen bedoeld zijn om elkaar aan te vullen. Dat een universele beschaving alleen mogelijk is, kan bloeien en tot grotere hoogte kan stijgen hoe meer culturen met elkaar leren samenleven. Niet door het ontkennen van de verschillen, maar door het langzaam internaliseren. Geïnternaliseerde solidariteit, wat een goede werkdefinitie voor wat liefde is, oplevert. Daarmee Een ruimer denkkader en dimensies aan vrijheid scheppen dan alleen op basis van een verregaande polarisatie mogelijk is. Kort gezegd dat de wereld ten onder zal gaan aan geschillen en tweespalt die voortvloeien uit het wij-zij denken, omdat je met gezworen vijanden niet kunt bouwen aan een gezamenlijke toekomst
Je kunt het beter zo zien dat we allemaal nullen als lullen gebleven waren als de wiskundige Brahmagupta uit India in 628 AD. niet tot een betere definitie van dit fenomeen was gekomen. De oneindige eigenschappen daarvan. Dat het begrip nul tevens een kantelpunt inhoudt naast een rustpunt voor het denken en natellen. Misschien zelfs een definitie van de werkelijkheid oplevert waarin alles van nul uit moet gaan. Er anders van negatieve groei of in gewone woorden achteruitgang sprake is. De Arabieren er de positieve connotatie aangaven dat het ontbreken van iets ook kan staan voor een begripsomschrijving van de oneindigheid. Het volmaakte geluk. Wat het godsbeeld redenerende wijs herschept tot een van opperste nulliteit. Waarmee ik al ben ik geen failliet genie als Donald Trump buiten de boot van het sociaal darwinistisch denken val. En daarmee tussen neus en lippen door het beste godsbewijs heb geleverd dat ik vanuit mijn beperkingen als een homo mortalis universalis bedenken kan.
Ludo
